Een écht gesprek met je vader

Vorming voor elke dag

Een gewaardeerde pastor buiten de deur, maar geestelijk moeilijk bereikbaar voor gezinsleden. Althans, zo lijkt het. Deze ervaring is niet uniek. Geregeld merken kinderen op dat ouders zich buitenshuis openhartiger uitspreken over het geestelijk leven dan thuis.

In je eigen gezin ontstaat door de jaren heen bepaald gewoontegedrag. Over sommige onderwerpen wordt openhartig en enthousiast gediscussieerd. Andere onderwerpen komen minder aan de orde, of hooguit voorzichtig tastend. Als het gesprek over geloof en geloofsbeleving geen plek had in de opvoeding van kinderen, valt het niet mee daar later mee te beginnen. Zowel voor kinderen als ouders is dit onontgonnen terrein. Je weet niet goed hoe de ander zal reageren. Daarbij ben je zelf ook niet altijd in de stemming om je hart op tafel te leggen.

De vader in kwestie is in een bepaalde fase van zijn leven tot geloof en bekering gekomen. Dit kwam tot uiting in een andere gerichtheid, een andere grondhouding. Ongetwijfeld heeft het gezin dit gemerkt. Al was het alleen al omdat er andere keuzes werden gemaakt dan voorheen. Prioriteiten veranderden. De vraag kwam centraal te staan: ‘Heere, wat wilt U dat ik doen zal?’ Voor de mensen buiten het eigen gezin, de gemeente, werd dit onder andere zichtbaar in de avondmaalgang. Na verloop van tijd kwam hij op tweetal en tenslotte in de kerkenraad.

In de publieke verantwoordelijkheid van het ambt wordt verwacht dat een ambtsdrager een vrij gebed doet en een stukje uit de Bijbel kan toelichten met zorgvuldig gekozen woorden. Tevens gaat hij op huisbezoek en wordt vanuit zijn rol verwacht dat hij het gesprek op geestelijk terrein brengt. De druk van het ambt brengt met zich mee dat hij dit doet. Ook al ziet hij er soms erg tegen op, of valt het soms niet mee. Na verloop van tijd ontstaan er vertrouwensrelaties en weet men hem voor pastoraat te vinden.

Blijkbaar kan dit ongelijk oplopen met thuis. Dan word je buiten de deur een man die beschikbaar is voor een ontmoeting op het hart, terwijl men thuis een drempel ervaart. Binnenshuis ziet men daarbij meer dan anderen, die hem privé niet kennen. Thuis is hij niet altijd de evenwichtige, pastoraal bewogen en troostende ambtsdrager. Hij is gewoon een mens, met alle onhebbelijkheden die daarbij horen.

Eerlijk gezegd denk ik dat er maar één manier is om dit te doorbreken. Dat is door met je vader op pad te gaan en op een vertrouwelijk moment je ervaring te delen. Hij kon dan wel eens de pastor blijken te zijn, waar je zo op hoopte. Er zijn twee mensen nodig, om een impasse te doorbreken.