Player FM - Internet Radio Done Right
Checked 12M ago
Agregado hace siete años
Contenido proporcionado por Alfred in Chili. Todo el contenido del podcast, incluidos episodios, gráficos y descripciones de podcast, lo carga y proporciona directamente Alfred in Chili o su socio de plataforma de podcast. Si cree que alguien está utilizando su trabajo protegido por derechos de autor sin su permiso, puede seguir el proceso descrito aquí https://es.player.fm/legal.
Player FM : aplicación de podcast
¡Desconecta con la aplicación Player FM !
¡Desconecta con la aplicación Player FM !
19. Veiligheid 2 - Veiligheidsgevoel En Seksuele Intimidatie
Manage episode 222554665 series 2388043
Contenido proporcionado por Alfred in Chili. Todo el contenido del podcast, incluidos episodios, gráficos y descripciones de podcast, lo carga y proporciona directamente Alfred in Chili o su socio de plataforma de podcast. Si cree que alguien está utilizando su trabajo protegido por derechos de autor sin su permiso, puede seguir el proceso descrito aquí https://es.player.fm/legal.
Ook Chili kent problemen met veiligheid. Met de grote kloof tussen arm en rijk kun je daar min of meer op wachten. Heel verschrikkelijk is het allemaal niet: autodiefstal, woninginbraken, misschien iets meer dan in Nederland, maar het blijft de uitzondering. Volgens de Chileen is het hier echter allemaal verschrikkelijk, je bent je leven niet zeker. Zelfs Max zou bij elk supermarktbezoek een serieus risico lopen om gekidnapt te worden. Ik neem het allemaal maar met een korreltje zout om eerlijk te zijn. Wat wel wijdverspreid en erg vervelend is, is de seksuele intimidatie. Als man heb ik daar natuurlijk wat minder last van, maar als vrouw kun je hier eigenlijk niet op een normale manier in de metro reizen tijdens de spits. Er is altijd wel iemand die zijn handen “per ongeluk” heeft waar het niet hoort. Echt schandalig. Op de radio bij De Wereld van BNNVARA mocht ik er meer over vertellen.
…
continue reading
53 episodios
Manage episode 222554665 series 2388043
Contenido proporcionado por Alfred in Chili. Todo el contenido del podcast, incluidos episodios, gráficos y descripciones de podcast, lo carga y proporciona directamente Alfred in Chili o su socio de plataforma de podcast. Si cree que alguien está utilizando su trabajo protegido por derechos de autor sin su permiso, puede seguir el proceso descrito aquí https://es.player.fm/legal.
Ook Chili kent problemen met veiligheid. Met de grote kloof tussen arm en rijk kun je daar min of meer op wachten. Heel verschrikkelijk is het allemaal niet: autodiefstal, woninginbraken, misschien iets meer dan in Nederland, maar het blijft de uitzondering. Volgens de Chileen is het hier echter allemaal verschrikkelijk, je bent je leven niet zeker. Zelfs Max zou bij elk supermarktbezoek een serieus risico lopen om gekidnapt te worden. Ik neem het allemaal maar met een korreltje zout om eerlijk te zijn. Wat wel wijdverspreid en erg vervelend is, is de seksuele intimidatie. Als man heb ik daar natuurlijk wat minder last van, maar als vrouw kun je hier eigenlijk niet op een normale manier in de metro reizen tijdens de spits. Er is altijd wel iemand die zijn handen “per ongeluk” heeft waar het niet hoort. Echt schandalig. Op de radio bij De Wereld van BNNVARA mocht ik er meer over vertellen.
…
continue reading
53 episodios
Todos los episodios
×We zijn nu al weer een paar dagen in Nederland... tijd voor een terugblik op 5 jaar Chili. Wat is er in die tijd allemaal veranderd? Nu ik weer wat in Assen rondrijd, moet ik natuurlijk meteen het verkeer in Santiago noemen. Sinds 2014 is het alleen maar gekker geworden op de weg. Steeds meer mensen kunnen een auto betalen en die auto's passen al lang niet meer op het wegennet. Dus worden allerlei trucs bedacht om de capaciteit van de wegen optimaal te benutten. Zo hebben we weefvakken mogen verwelkomen en meerbaans rotondes. Natuurlijk werkt dat in het begin voor geen meter, omdat mensen niet meteen begrijpen hoe ze het weefvak of de meerbaans rotonde moeten gebruiken. De rotonde bij ons in de buurt stond dus meerdere keren helemaal vast. Maar goed, het is gewoon even wennen voor iedereen. De echte oplossing is natuurlijk om mensen úit de auto krijgen, maar dat lukt nog amper. In 2014 was Chili nog een land wat met de rug naar de rest van de wereld stond. Er was veel onbegrip voor andere culturen en gebruiken. Ik heb heel vaak moeten uitleggen waarom ik dingen op een bepaalde manier deed, want "zo hoort het toch niet". Ik merkte ook dat ik als buitenlander een rariteit was, regelmatig werd je aangestaard in de metro of de bus. In de afgelopen vijf jaar werd het voor Chilenen steeds goedkoper om naar het buitenland te vliegen en kwamen er steeds meer toeristen en immigranten naar Chili. Ook het internet helpt natuurlijk mee, vooral omdat steeds meer Chilenen Engels spreken. Je merkt daardoor dat het land zich opent: men vindt het normaler dat er ook andere culturen en gebruiken zijn en staat daar meer voor open. Het is daarmee ook steeds makkelijker om als buitenlander in Chili te leven, al is er natuurlijk nog steeds veel te winnen. Last but not least: voetbal! Kort voor mijn komst naar Chili ontpopte zich een gouden generatie voetballers. Al op het WK van 2014 legden Sanchez, Vidal, Bravo en consorten Brazilië het vuur aan de schenen. Maar waar Nederland na het WK diep wegzakte, ging Chili verder: in 2015 werd Chili in eigen land voor het eerst in de geschiedenis Zuid-Amerikaans kampioen! Ik had kaartjes voor de finale en ik heb nog nooit zoiets meegemaakt... drie uur van tevoren zaten al 50.000 supergespannen fans in het stadion. Na de winnende penalty tegen Argentinië barstte een prachtig volksfeest los, iedereen stond op straat te dansen, volwassen mannen vielen huilend in elkaars armen, alle clichés bij elkaar. En een jaar later werd ook het Amerikaans kampioenschap in de wacht gesleept, weer tegen Argentinië na penalty's, en weer met een groot feest erna. Wat een weelde! Helaas was dat het ook... de daaropvolgende kwalificatie voor het WK ging hartstikke mis en niet Chili, maar Peru ging naar het WK 2018. Ik dacht als Nederlander in Chili twee kansen op een leuk WK te hebben, maar dat ging dus twee keer faliekant mis. De eerste toppers haken nu af bij het Chileense elftal, dus Chili zit nu middenin de crisis waar Oranje twee jaar geleden zat. We hopen maar dat ook Chili zich weer zo weet te herstellen als Oranje momenteel doet! In de studio bij De Wereld van BNNVARA mocht ik er meer over vertellen.…
Nog twee blogs, dus we gaan van de geschiedenis naar het nu. De vreemdste historische verhalen vind je als Nederlander natuurlijk rondom de koloniale tijd: het perspectief van een gekoloniseerd land geeft je een ander beeld van die periode. Het is eigenlijk vooral erg jammer die kolonisatie. Want wat een kaalslag heeft het opgeleverd. Dat kun je goed zien in het beroemde Chileense museum "Museo Precolombino", letterlijk vertaald het "Voor-Columbus-Museum". Wat een verscheidenheid van volken en gebruiken bestond er in Chili voordat de Spaanse legers daar vakkundig overheen gewalst zijn. De eerste kolonisators van Chili waren overigens niet eens de Spanjaarden, maar de Inca's, vanuit Peru. Zij kwamen tot de rivier de Maule en kregen het daar aan de stok met de Mapuches. Dat bleek een slecht idee, het is de Inca's nooit gelukt om de Mapuches te verslaan. Daarna kwamen de Spanjaarden, met Diego de Almagro in 1535 en Pedro de Valdivia 1540. Die laatste kwam tot de rivier Bio-Bio en liep daar ook vast op de Mapuches. De Mapuches hebben Pedro de Valdivia gevangen en vermoord. En laat ik even aanhaken bij de Game of Thrones hype: Volgens de legendes hebben de Mapuches Pedro de Valdivia vermoord door hem gesmolten goud te laten drinken. Viserys Targaryen heeft in Pedro de Valdivia dus een lotgenoot. Voordat hij vermoord werd heeft Pedro de Valdivia behoorlijk wat bereikt: hij stichtte de steden Santiago, Concepción, Valparaíso en Valdivia. Met zijn opvolgers heeft hij het Encomiendasysteem (met de fameuze haciendas) geïnstalleerd, feitelijk een systeem van grootgrondbezitters. De grote verschillen tussen arm en rijk van nu in Chili hebben hun wortels in dit systeem. En een bijzonder onderdeel van de historie: ook de Nederlanders waren hier in Chili! Zowel in 1600 en 1642 kwamen er Nederlandse schepen, nota bene gestuurd door een samenwerking van de WIC en de VOC. Omdat Nederland toen middenin de tachtigjarige oorlog zat en Spanje die financierde met zilver uit Zuid-Amerika, was het idee om in Chili zoveel mogelijk rotzooi te schoppen, de Spaanse activiteiten te ontregelen en ook zelf op zoek te gaan naar zilver en goud. Eerst kwam Sebastian de Cordes en later Hendrik Brouwer, een van de beste kapiteins van die tijd. De Nederlanders brachten het tot het eiland Chiloe, waar ze samen met de Mapuches onrust gingen stoken bij de Spanjaarden. Dat leverde geen structurele aanwezigheid op, want toen duidelijk werd dat de Nederlanders zelf ook achter zilver en goud aanzaten, werden ze er bij kop en kont weer uitgegooid door de Mapuches. In 1810 riep Chili (toen het gebied ten noorden van de rivier Bio-Bio) de onafhankelijkheid uit. Vervolgens heeft men zelf de oorlog tegen de Mapuches doorgezet en eigenlijk speelt deze strijd om land en rechten nog steeds. Daarna moest het diepere Zuiden bevolkt worden, daarvoor zijn veel Duitse kolonisten uitgenodigd. Dat zie je in die regio's nog steeds terug. Daarnaast kreeg Chili zelf ook imperialistische trekjes. Dat zie je bijvoorbeeld bij de Salpeteroorlog, waarbij delen van Peru en Bolivia werden veroverd, en bij de annexatie van Paaseiland. Vooral in het uiterste Zuiden, waar de Chilenen begin 1900 aankwamen, hebben ze verschillende volken compleet uitgeroeid. Wat dat betreft is Chili wel vergelijkbaar met de VS: van een kolonie naar een kolonisator. Een leuk feitje om mee af te sluiten: Sebastian de Cordes en zijn mannen werden tijdens hun samenwerking door de Mapuches ook voorzien van levensmiddelen. Daarbij zaten ook aardappelen. Zij zijn daarmee de eerste Nederlanders ooit die aardappelen hebben gegeten. Zo zie je maar weer: al het goede komt uit Chili! Op de radio bij "De Wereld van BNNVARA" mocht ik er meer over vertellen.…
Met het regelen van de laatste zaken hier in Chili kom ik natuurlijk ook weer in aanraking met de Chileense bureaucratie. Wie denkt dat Nederland een bureaucratisch land is, is nog nooit in Chili geweest. Natuurlijk, Chili is niet corrupt en dat is fantastisch. Maar die corruptie wordt vooral voorkomen met bureaucratie en dat voelt regelmatig als wat teveel van het goede. In het dagelijks leven kom je hier om in de regels en procedures en van iedere handeling krijg je een bonnetje of bewijsje. Voor de internationale verhuizing moesten wij bijvoorbeeld eerst naar de notaris om een "Salvoconducto" aan te vragen: een bewijs dat jij inderdaad de eigenaar van de spullen bent en mag verhuizen. Daarvoor moet je huurcontract, gasrekening en allerlei dat soort documenten overleggen. Bij de gemiddelde notaris zit je bovendien zomaar 3 uur te wachten, dus dit soort regeltjes kosten je veel tijd. De formele communicatie over dit soort zaken is ook best pittig. Ik kan me ondertussen prima redden in het Spaans, maar regelmatig krijg ik juridische brieven waar ik echt niets van begrijp. Het regent dan passieve vormen, ultralange zinnen en dubbele ontkenningen. Dat moet toch simpeler kunnen. Als buitenlander én ZZP'er val je ook vaak net buiten de normale regels. Dat is in Chili extra vervelend, omdat de meeste medewerkers niet "ik weet niet hoe dat moet" zeggen, maar "dat kan niet". Zo moet je hier als buitenlander opnieuw afrijden en daarvoor moet je een basisschooldiploma laten zien. Als je uitlegt dat je dat in Nederland niet krijgt, maar dat je wel diploma's van middelbare school en de universiteit hebt, is dat tóch vaak niet voldoende en wordt je teruggestuurd. Dan is het vaak een kwestie van nog een keer proberen, net zolang tot je iemand treft die wel weet hoe die uitzondering afgehandeld moet worden. Met name in het visumtraject zijn de wachttijden tegenwoordig erg lang. Daarbij valt op dat ook hun probleem min of meer jouw probleem wordt. Zo krijg je per brief een tijdelijke verblijfsstatus die zes maanden geldig is, maar als de overheid voor die tijd niet met een besluit komt moet jij zélf met je brief naar hun kantoor om een verlenging aan te vragen. Het vreemdste geval voor mij was de APK-keuring van mijn auto. Ik verwachtte dat er wellicht wat kleine werkzaamheden nodig waren, zoals het richten van de koplampen. Maar de auto werd volledig afgekeurd omdat het nummer van motor en chassis verschillend waren. Dat bleek vervolgens een registratiefout in het systeem. In de tweede versie van het keuringsrapport stond nog de naam van de vorige eigenaar. In de derde versie klopten merk en model niet. Na 4 rapporten en meerdere uren heen en weer praten kon ik eindelijk weer op pad. Het mooiste was dat de kleine werkzaamheden nooit besproken zijn, dat vonden ze niet zo nodig. Het gaat overigens langzaam beter hier: je kunt steeds meer zaken online regelen (zoals overheidsaktes), afspraken online boeken (voor je visum) en je kunt zelfs klachten over je buurt al via een app melden. We zijn dus op de goede weg, maar er is nog veel te doen! Op de radio bij "De Wereld van BNNVARA" mocht ik er meer over vertellen.…
Protesteren zit de Chilenen wel redelijk in het bloed, het lijkt soms alsof iedereen ontevreden is. Toch springt er één categorie uit: de studenten. En hun ontevredenheid is ook wel te begrijpen. De politiek werkt hier vrij simpel: er is een links en een rechts blok van partijen en een president mag maar één termijn zitten, maar kan na de volgende termijn wel weer mee doen. Je ziet dus veel dat de ex-president ook weer de nieuwe president wordt en presidenten dus om en om regeren. Zo zijn de afgelopen vier presidenten hier Bachelet, Piñera, Bachelet en nu Piñera. Je ziet daardoor regelmatig dat het beleid van de voorganger weer wordt teruggedraaid. Dat is nu ook bij de studenten aan de hand: Bachelet wordt onder andere verkozen vanwege haar belofte van gratis universitair onderwijs. Zij was een mooi end op weg, maar Piñera draait die wijzigingen nu weer terug. En dat is redelijk bizar, want Chili is één van de duurste landen ter wereld qua onderwijskosten, terwijl het gemiddelde inkomen helemaal niet in de wereldtop zit. Voor een studie van je kind ben je hier zomaar het gemiddelde inkomen kwijt... en waar moet je dan van eten? Daarnaast zijn er het afgelopen jaar veel problemen aan de oppervlakte gekomen over seksisme. Zo zijn de boeken meestal van mannelijke auteurs, hebben de "beste" opleidingen veelal mannelijke professoren én studenten en worden er veel vrouwonvriendelijke grappen gemaakt. Bovendien zijn er veel problemen met seksuele intimidatie en handtastelijkheden. Klachten daarover worden intern onderzocht, zonder inspraak van studenten of beroepsmogelijkheid. Dat leidt natuurlijk tot problemen. Naar aanleiding van twee rottige gevallen ging het vorig jaar los, we hadden hier een heuse maagdenhuisbezetting. Wekenlang hielden studenten universiteitsgebouwen bezet. Dat deden ze in de winter en de universiteitsleiding zette al snel domweg de kachels uit, dus het was geen pretje voor de studenten. Maar de studenten hebben doorgezet en er is toen toegezegd om stevige veranderingen door te voeren. Ondertussen blijkt dat dat nog wel wat voeten in de aarde gaat hebben, maar het begin is er. Op de radio bij "De Wereld van BNNVARA" mocht ik meer vertellen over protesten.…
Deze blog en podcast krijgen nog maar vijf afleveringen dan zit het erop... want wij gaan Chili verlaten! Vijf jaar geleden kwam ik met drie koffers naar Chili om samen te gaan wonen met Flavia. Nu vertrek ik weer naar Nederland met een vrouw, twee kinderen en een container vol spullen. Het waren vijf prachtige jaren, vooral natuurlijk vanwege mijn bruiloft en de geboorte van mijn beide kinderen. Maar nu staat de volgende etappe voor de deur: ik heb in Assen een prachtige baan aangeboden gekregen. Daarnaast is het voor ons een mooie kans om de kinderen in het Nederlandse basisonderwijs te laten instromen, want daar mag je leren met vallen en opstaan, jonge kinderen worden niet meteen onder druk gezet om goede resultaten te halen. Daarbij vind ik het erg belangrijk om mijn kinderen ook echt te zien opgroeien, dus de Chileense werktijden passen daar niet zo bij. Nu dus de laatste weken in Chili en zoals altijd gebeurt er genoeg. Zo is in Las Condes het fietsen weer een thema. Al jaren wordt het fietsen gestimuleerd, maar dat gaat allemaal een beetje rommelig. Zo worden fietspaden hier meestal in de bestaande weg gepropt, dus het fietsen is een avontuur: rondom bomen, drempeltje op, drempeltje af... een hele belevenis. In Concepción maken ze het nog gekker: daar is kortgeleden zelfs een bushokje midden op het fietspad geplaatst. De burgemeester van onze gemeente Las Condes is dit jaar in Amsterdam op werkbezoek geweest en kwam blijkbaar vol inspiratie terug. Afgelopen week is namelijk in drie straten het "Shared Space Concept" geïntroduceerd: 30-kilometerzones waar het de bedoeling is dat auto's, fietsers en steps de weg delen. Het lijkt mij nogal ambitieus, vooral omdat in de rest van Las Condes de auto nog gewoon de koning van de weg blijft. Mijn eerste rit over zo'n gedeelde weg viel nog erg tegen: de auto's crossen er nog steeds 60 en de fietsers kiezen toch maar voor de stoep. Maar goed: het is een pilot, dus we gaan het zien! Het was hier ook weer Dag van de Arbeid. Sowieso een prachtig concept: het werken vieren en daarom vrij zijn en dus niet werken. Hier gaan dan veel mensen de straat op om te protesteren voor voor betere lonen, hogere pensioenen, meer bescherming en vrouwenemancipatie. Dit jaar stak meneer Luksic, een van de rijkste Chilenen, een lont in het kruitvat. In een interview klaagde hij over de middenklasse, die maar niet tevreden lijkt te stellen. En dat terwijl ze nu kunnen reizen, hun tweede auto hebben en een strandhuis kunnen kopen. Uit die opmerking blijkt vooral hoezeer meneer Luksic losstaat van de realiteit, want middenklassers kunnen zich hier meestal niet eens een eerste auto en een eerste woning veroorloven. De meeste mensen zitten in de schulden en als ze hun baan verliezen zitten ze meteen in grote problemen. Reden genoeg dus voor de middenklasse om niet al te tevreden te zijn met hun huidige situatie. Tot slot gaat het hier over de Chinchorros. Dit zijn mummies die in het Noorden van Chili, rondom Arica, gevonden zijn. Het bijzondere is dat zij 2.000 jaar ouder zijn dan de oudste Egyptische mummies, ze komen uit 5.000 voor Christus. Ontzettend bijzonder, zou je zeggen. Toch is er lange tijd maar weinig aandacht voor geweest. Zo is bijvoorbeeld maar 10% van de mummies te bezichtigen, omdat het museum domweg niet meer ruimte heeft. Dat gaat nu veranderen, want de regio wil een UNESCO-aanvraag doen. Daarvoor is het wel nodig dat er enige aandacht voor is, dus daar wordt nu al enige tijd fors op ingezet. Wij hebben de mummies in 2017 gezien, toen we een tripje naar Arica maakten. We zaten toen in het werkelijk magnifieke hotel van Nederlander Hein Storm van Leeuwen. Dus mochten de mummies inderdaad wereldberoemd worden, dan kan zijn hotel vast ook op een fors aantal gasten rekenen. Ik gun het Hein en de mummies van harte! Op de radio bij BNNVARA GAAN! mocht ik er meer over vertellen.…
In de discussie over pensioenhervormingen in Nederland wordt Chili vaak genoemd als een voorbeeld van hoe het zou moeten. Toch zijn de Chilenen zelf hartstikke ontevreden met hun pensioenstelsel. Hoe zit dat? Het systeem in Chili is in de basis vrij simpel: je mag hier zelf kiezen uit zes commerciële "pensioenbanken". Daarin lijkt het erg op de Nederlandse zorgverzekering. Elke aanbieder geeft je de keuze uit 5 "strategieën", waarmee je geld met meer of minder risico wordt belegd. Je keuze is niet afhankelijk van je werkgever, dus als je van baan verandert, houd je gewoon hetzelfde pensioenplan. En ben je ontevreden, dan kun je overstappen naar een andere aanbieder. Na het kiezen van een pensioenbank ga je pensioen sparen. Daarin heb je geen keuze: er wordt verplicht 10% van je bruto-inkomen doorgestort naar je pensioenbank, overigens met een bepaald maximum. Sinds kort geldt dit ook voor ZZP'ers, dus iedereen doet mee. Iedereen bouwt geld op in zijn eigen potje en dus niet in een gedeeld fonds, zoals in Nederland. De pensioenbank belegt het geld volgens de door jou gekozen strategie en als alles goed gaat groeit je potje geld zo gestaag. Als je uiteindelijk met pensioen gaat moet je weer kiezen, dit keer voor een pensioenuitvoerder. Die doet op basis van de grootte van jouw potje een voorstel voor een maandelijkse pensioenuitkering. Daarvoor heb je twee mogelijkheden: je kunt een (hogere) uitkering krijgen voor een vast aantal jaren, of een (lagere) uitkering voor zo lang als je leeft. Het systeem heeft ook belangrijke nadelen. Allereerst natuurlijk dat je zelf je potje moet vullen. Mensen die niet hun hele arbeidsleven een betaalde baan hebben gehad, hebben dus aan het eind van hun carrière weinig in het potje zitten. In een land als Chili is de informele sector (grijs en zwart werk) groot en de werkloosheid is regelmatig hoog, dus dat is een serieus probleem. Bovendien is 10% van weinig natuurlijk weinig, dus een slechtbetaalde baan levert ook weinig pensioen op. Uiteindelijk halen de Chilenen maar zo'n 45% van hun gemiddelde (!) salaris als pensioenuitkering, voor vrouwens is dit zelfs maar 31%. Een ander probleem zijn de beheerkosten. Die zijn met gemiddeld 1,5% gewoon hartstikke hoog. Extra vreemd is dat meerdere pensioenbanken eigendom zijn van dezelfde families die ook de grote bedrijven bezitten waar de pensioenbank weer in investeert... dat stinkt natuurlijk. En, net als bij de Nederlandse zorgverzekeraars, is de concurrentie in de praktijk ver te zoeken: in hun kosten kijken de pensioenbanken naar elkaar en de werknemer stapt lang niet zo vaak over als vooraf was verwacht. Uiteindelijk is de gemiddelde pensioenuitkering met zo'n 300 dollar per maand zelfs lager dan het minimumloon. Het is dus wel begrijpelijk dat veel Chilenen aardig tabak hebben van het systeem: het is duur, verplicht en levert een laag pensioen op. Het is wel een ontzettend goed systeem geweest voor de eigenaren van pensioenbanken, omdat de beheerkosten ook bij slechte rendementen gewoon doorlopen en er constant "lucht" lijkt te zitten tussen het gerealiseerde rendement en het gemiddelde marktrendement in dezelfde periode. Daarmee heeft het Chileense pensioensysteem alleen maar bijgedragen aan het grootste probleem van Chili: de gigantische inkomensongelijkheid. Tel daarbij op dat het systeem bedacht is door José Piñera, destijds minister van dictator Pinochet en zijn broertje Sebastian Piñera nu president is en het is wel logisch dat veel Chilenen protesteren tegen het pensioensysteem "van de regering/elite". De regering heeft al wat reparaties en hervormingen aangekondigd, maar dat lijkt bij lange na niet voldoende om het systeem wat socialer te laten functioneren. Ik zou Wouter Koolmees dus willen aanbevelen om het Chileense stelsel als voorbeeld te bekijken, maar zeker niet klakkeloos over te nemen. Op de radio bij "De Wereld van BNNVARA" mocht ik er meer over vertellen.…
Opvoeding De manier van kinderen opvoeden hier in Chili is nogal schizofreen: thuis worden ze compleet in de watten gelegd, terwijl ze op school vanaf hun derde al volop aan de bak moeten. Chileense ouders zijn veel meer beschermend dan Nederlandse ouders. Het zijn echte "helikopterouders", die constant vlakbij hun kinderen blijven om al het onheil af te wenden. Dus altijd mee bij het buiten spelen, mee naar kinderfeestjes en dan constant uitleggen: daar niet aankomen, niet daar inklimmen, pas op straks val je... En als er dan iets misgaat en bijvoorbeeld een knie geschaafd raakt is het ook helemaal mis, met tenminste 5 volwassenen eromheen. Het is vooral opmerkelijk hoeveel er naar de voorkeuren van kleine kinderen wordt geluisterd. Wat mij betreft is het op jonge leeftijd vooral eten wat de pot schaft en verder kies je als ouder vooral, bijvoorbeeld welke kleren er aan gaan enzovoort. Hier wordt de mening van jonge kinderen daarin veel meer gevolgd. Je ziet dus veel kinderen zelfs tot 4 jaar met een speen lopen, opvolgmelk drinken en prakjes eten, omdat ze dat lekker of fijn vinden. De scholen, en dan met name de privéscholen, zijn hier een heel ander verhaal. Al op je derde moet je als kind op gesprek bij de toekomstige privéschool om te kijken of je geschikt bent. Het kind dat dan nog niet goed een poppetje kan tekenen of in andere zin "onderontwikkeld" overkomt wordt afgewezen, want de scholen willen een zo hoog mogelijk cijfergemiddelde halen voor hun status. Wat mij betreft een belachelijk idee om op hun derde al iets van de ontwikkeling van kinderen te vinden. Je kunt hier zelfs met je kind naar een "pre-universitario", waar je kind klaargestoomd wordt voor deze gesprekken. En die druk blijft op de kinderen staan: ze krijgen op hun vierde bijvoorbeeld al huiswerk mee voor alle vakken en in iedere klas is er een competitie voor het hoogste cijfergemiddelde. De ouders doen vrolijk mee met die "rat race": in Whatsapp-groepen verdelen zij de taken om voor alle boeken samenvattingen te maken, zodat de kinderen maar zo hoog mogelijk scoren. Hier in Chili heb je dus thuis tot op hogere leeftijd een baby, die zich op school al als een brugklasser moet gedragen. En als ouder mag je dus aan de bak: overdag mee naar het park en helpen met huiswerk, in het weekend mee naar de kinderfeestjes en 's avonds nog samenvattingen van boeken maken. Wij gaan toch maar voor het Nederlandse model: kinderen van basisschoolleeftijd na school lekker al spelend laten leren, waarbij ze gerust eens mogen vallen en wat schaven. Op de radio bij "De Wereld van BNNVARA" mocht ik er meer over vertellen.…
Overgewicht is in Chili een groot probleem. Maar liefst 75% van de volwassenen heeft overgewicht. En nog veel erger: 50% van de zesjarige kinderen is te dik. Gelukkig wordt er nu ook stevig ingegrepen. Het is niet zo gek dat mensen hier te dik zijn, want het eten hier is bepaald niet gezond. Vooral supermarktproducten bevatten ontstellende hoeveelheden suiker, zout en vet. Ook bijvoorbeeld pasta-saus staat hier bol van de suiker. Een ander voorbeeld is "Traga Traga", een soort cheetos-achtige chips met een suikercoating erover. Gelukkig is Michelle Bachelet, de vorige president van Chili, opgeleid als kinderarts. De gigantische problemen met overgewicht bij kinderen waren haar dus zeer bekend. Tijdens haar regeringsperiode is er een serie hele strenge wetten ingevoerd om het probleem aan te pakken bij de bron: de ongezonde voeding. Dat begon met een waarschuwingssticker op de verpakking van producten met hoge hoeveelheden zout, suikers en vetten. Maar daar bleef het niet bij: deze producten zijn vervolgens uitgebannen op scholen. Ze mogen niet meer op scholen worden verkocht, niet meer worden gebruikt voor schoollunches en zelfs niet meer door kinderen worden meegenomen naar school. Als jij als ouder je kind dus een Snickers meegeeft naar school, wordt die door de leerkracht afgepakt. Het effect daarvan is prachtig, want kinderen vertellen in de supermarkt nu aan hun ouders: "Nee, die mag je niet kopen, want die mag ik niet mee naar school". Een andere bekende maatregel die hier ook is toegepast, is het verbieden van commercials voor ongezonde producten op tijden waarop kinderen TV kijken. Maar ook hierin gaat Chili een stap verder: er mogen zelfs helemaal geen figuren meer op de verpakkingen. Dus niet alleen de Bob-de-Bouwer-koekjes gingen hier uit de schappen, maar ook de Kellogs-haan en de Pringels-kop moeten van de verpakkingen. Ook Kinder-surprise-eieren zijn bijvoorbeeld verboden. Het is te vroeg om te zeggen of het echt helpt, deze serie maatregelen. Het kost natuurlijk tijd om eetgewoonten te veranderen en de nieuwe president Piñera lijkt een aantal van de wetten weer op de helling te zetten. En natuurlijk is de focus op voeding niet het enige wat nodig is: iedereen moet ook meer gaan lopen, fietsen en sporten en de stad Santiago is daar bijvoorbeeld absoluut niet op ingericht. Maar toch is deze regelwijziging wat mij betreft een mooi voorbeeld voor andere landen! Op de radio bij "De Wereld van BNNVARA" mocht ik er meer over vertellen.…
Verschillen in taal, in cultuur, in regels... geen wonder dat er af en toe wat ongemakkelijke situaties ontstaan. Vooral bij begroetingen en in discussies is het vaak raak. En om te beginnen met die begroeting: hier krijgen vrouwen altijd een zoen op de wang, of je ze nou kent of nog nooit hebt gezien. En het blijft bij één zoen, nummer twee en drie moet je als Nederlander snel vergeten. Behoorlijk wennen in het begin, want aangezien ik ook wat langer ben dan de gemiddelde Chileense, laat je een vrouw toch wat lullig met haar lippen in de lucht hangen als je niet even inbuigt voor een zoen op de wang. Nog steeds is het lastig als je Nederlandse dames in Chili tegenkomt, doen we dan drie zoenen of maar één? Meestal helpt het dan om gewoon maar even aan te kondigen wat de bedoeling is, anders blijft het gokken. Voordat ik naar Chili kwam dacht ik dat de Nederlandse directheid ook een groot probleem zou zijn, maar dat valt eigenlijk wel mee. Mensen vinden het hier best verfrissend om gewoon te horen wat iemand vindt, zonder omhaal van woorden. Het probleem ligt eigenlijk precies andersom. De Chileen is namelijk vaak erg subtiel (verhullend) in zijn uitspraken, wat betekent dat je er altijd wat achter moet zoeken. Dat doen Chilenen dus bij mij ook, terwijl ik het helemaal niet zo bedoel. Zo waren wij bijvoorbeeld twee jaar achter elkaar aan het strand op vakantie en zei ik na afloop: "Het strand was heerlijk, maar ik wil de volgende keer ook wel eens ergens anders heen." Sindsdien is mijn schoonfamilie ervan overtuigd dat ik het strand HAAT. Je moet hier dus heel goed op je woorden letten, anders wordt je van alles aangewreven. Met de taal heb ik in het begin ook stevig geschutterd. Het beroemdste voorbeeld is een visite aan ene Paula, die ik op dat moment nog niet kende. Aangekomen bij Paula's huis werden we opgewacht door een vrouw die door mijn zwager direct werd begroet met een hartelijk "Hola Linda!". Ik heb Linda dus ook hartelijk begroet en we raakten aan de klets (oftewel: zij druk in het Spaans aan het praten, ik zat er braaf bij). Na drie uur heb ik toch eens geïnformeerd of Paula ook nog kwam. Toen bleek natuurlijk dat "Linda" Spaans is voor "schoonheid" en dat we al drie uur met Paula zaten te praten. Je kunt je voorstellen dat dit verhaal nog elke keer als Paula en ik elkaar treffen uitgebreid wordt verteld... daar kom ik vermoedelijk nooit meer van af. Op de radio bij "De Wereld van BNNVARA" mocht ik er meer over vertellen.…
De grootste frustratie van alle buitenlanders in Chili is volgens mij het totale gebrek aan klantvriendelijkheid. Het is niet eens zo dat ze hier bewust gemeen zijn, het zit hier gewoon niet in het systeem van mensen. Het beste voorbeeld daarvan is nog wel dat zelfs Chilenen in een bar of restaurant liever niet door Chilenen bediend willen worden. Dan moet je namelijk hard je best doen om de aandacht van een ober of serveerster te krijgen. De Colombiaanse, Venezolaanse en Peruaanse immigranten hebben meestal wél de aandacht voor je, dat verschil merk je meteen. Blijkbaar zit er toch iets in de Chileense cultuur hier... Op het ondernemend denken van medewerkers hoef je hier in ieder geval niet te rekenen. Zo gingen wij ooit eten bij een hamburgerrestaurant. We waren al verbaasd dat er zoveel plek was, we konden heerlijk op het terras zitten. Totdat ze met de kaart kwamen en daarbij meldden dat de hamburgers op waren. Dat is dus 95% van hun menukaart. Wij zijn aan de overkant op het terras gaan zitten bij de concurrent en tot mijn verbazing is bleef de tent zonder hamburgers de hele avond open, met 5 man personeel, terwijl iedere klant direct weer vertrok omdat er geen hamburgers waren. En niemand denkt "Of ik ga nu hamburgers regelen, of we doen de tent dicht voor vandaag". De mentaliteit van medewerkers is hier nogal strikt, de regeltjes worden gevolgd. Dat gebeurde bijvoorbeeld toen wij een auto hadden gehuurd, alles prima in orde, de totale rekening kwam op 450 euro, die wij meteen hebben afgerekend. Maanden later kreeg ik een algemene mail over de policy van het bedrijf: bepaalde tolkosten worden apart verrekend. Weer een maand later kreeg ik een aparte rekening van maar liefst 80 eurocent voor één of ander tolpoortje. Toen ik vervolgens vroeg of zij werkelijk voor 80 cent een factuurproces gingen inzetten, kreeg ik weer een mail met een algemene uitleg. Ondertussen was het bedrag al afgeboekt.Na enig doorzeuren van mijn kant een mail met "We hebben het besproken en we gaan u de 80 cent terugboeken". Dan heb je dus als bedrijf al zo'n 50 euro besteed aan een rekening van 80 eurocent, heel handig allemaal. Het meest valt op dat elk probleem uiteindelijk jouw probleem is als klant. Zo heeft een simpele reparatie aan onze douche ooit meer dan een maand geduurd, omdat de werklui de glaswand uit hun handen lieten vallen. De levertijd van een nieuwe glaswand was drie weken, dus na drie weken zonder bericht ben ik gaan bellen. Helaas, ze hadden nog niets vernomen van de glasfabriek. Uiteindelijk heb ik zelf gebeld en bleek dat de fabriek al 3 weken zat te wachten op een antwoord van de uitvoerder. Als je dan vervolgens heel kwaad wordt en aangeeft dat het nu heel rap moet, kan het nog weer op redelijke termijn, maar je moet er altijd bovenop zitten hier. En dat dus om een door hen gemaakte fout te herstellen! Het is niet alleen kommer en kwel: vaak nemen medewerkers de tijd voor je, je krijgt hier meestal nog een echt persoon aan de lijn en het blijft fijn dat men praktisch nooit een loopje met je probeert te nemen. Maar er kunnen nog een boel stappen gezet worden qua klantvriendelijkheid in Chili!…
In Chili wordt veel gebouwd, dus er gaat ook regelmatig wat mis. De mooiste voorbeelden hier in Santiago zijn metrolijn 1 en Costanera Center. Metrolijn verbindt het centrum, Providencia en Las Condes en is daarmee de drukste metrolijn van de stad. Elke werkdag is die lijn compleet overbelast. Op bepaalde metrostations sta je al op de straat, voor de trappen naar beneden, in de rij. Dat is voor forens natuurlijk onwerkbaar. De overheid hier heeft nu twee nieuwe metrolijnen geopend, lijn 3 en 6, die ook andere wijken weer aansluiten op metrolijn 1, nota bene op de drukste stations. Dat leidt nu tot complete chaos, want je kunt de metro van lijn 3 en 6 natuurlijk prima in, maar je aankomstperron voor de wissel naar lijn 1 staat vervolgens helemaal vol, je kunt de metro dus niet uit! Vervolgens kom je dan uit op een plek waar je helemaal niet heen wilde en mag je het van daar af uitzoeken. De overheid heeft dat ook door en heeft nu ook een parallellijn voor lijn 1 in de planning... maar zelfs als alles volgens planning zou verlopen (wat nooit gebeurd), dan opent deze lijn pas in 2028. De komende 10 jaar zullen we dus nog wel met een onwerkbare metroaansluiting zitten. Een ander groot project in Santiago is Costanera Center: de hoogste toren van Zuid-Amerika met een shopping mall op de eerste vier verdiepingen en verder vooral kantoorruimte. De toren is gebouwd door Horst Paulmann, een van oorsprong Duitse miljardair die bekend staat om zijn van-dik-hout-zaagt-men-planken-mentaliteit. De beste man heeft het project dan ook met veel tempo neergezet, waarbij hij geen zin had om op zaken als vergunningen te verwachten. Maar ja, voor een project van deze omvang heb je onder andere een vergunning nodig waarin je zaken regelt omtrent het vervoer van zoveel mensen naar één plek. Die vergunning werd niet verleend, waardoor de toren leeg bleef staan. Toen dit opgelost was, was het crisis, dus stond de toren nog jaren leeg. Nu de crisis voorbij is komen de kantoorruimtes in gebruik en nu blijkt waar die vergunning voor was: het is niet te doen om met zoveel mensen bij Costanera Center te komen, het staat er elke ochtend he-le-maal vast. De oplossing is dezelfde: de nieuwe parallellijn van de metro krijgt een station recht onder de toren. Maar ook voor dit probleem zullen we dus nog 10 jaar moeten wachten op een goede oplossing. Tot die tijd is Costanera Center een prachtige toren om te zien, maar een waardeloze werkplek en op de investering van 1 miljard zal meneer Paulmann bepaald geen winst hebben gemaakt. Op de radio bij "De Wereld van BNNVARA" mocht ik er meer over vertellen.…
In Chili begint de herfst weer en dus is het tijd voor de griepprik. Ook hier wordt veel gepraat over inentingen en besmettelijke ziekten. Natuurlijk zit ik, als vader van twee jonge kinderen en als echtgenoot van een lerares, middenin de verhalen over inentingen en ziektes die rondgaan. Chili heeft een bijzondere geschiedenis qua epidemieën. Het land ligt eigenlijk met de rug naar de rest van de wereld: het Andes-gebergte tussen Chili en Argentinië, de Atacama-woestijn tussen Chili en Peru en de Grote Oceaan tussen Chili en Australië. dat vrijwaarde Chili lang van "buitenlandse virussen". Toen de Spanjaarden binnenvielen met al hun ziekten werd het dan ook een slachtpartij, er zijn veel meer oorspronkelijke bewoners van Chili gestorven door vreemde ziekten dan door gevechten met de Spanjaarden. In de recente geschiedenis hebben we vooral veel "bijna-epidemieën" gehad. Zo was er in 2016 het zikavirus, dat vanuit Brazilië deze kant op kwam. De vliegen die de ziekte verspreiden zijn ook in Arica (in het Noorden van Chili) gevonden, maar gelukkig zaten de autoriteiten er bovenop en is er geen uitbraak geweest. In 2017 was er zelfs een kleine lepra-uitbraak onder Haïtiaanse immigranten. Ik dacht eerlijk gezegd dat lepra al wereldwijd was uitgeroeid. Gelukkig viel ook dat mee, de meeste mensen schijnen overigens resistent te zijn voor lepra. En vorig jaar was er een heftige griepgolf. In Europa hadden toen vooral veel mensen een lichte griep (een B-virus), in Noord- en Zuid-Amerika ging op dat moment een veel heftigere griep (een A-virus) rond. Op een gegeven moment vielen in de Verenigde Staten 4.000 doden per week, dus toen die griep snel oprukte naar Ecuador begon men het in Chili ook wel spannend te vinden. Ook dat is met een sisser afgelopen, maar de protocollen en prikken lagen hier klaar. Er is hier in het algemeen wat minder verzet tegen inentingen. Sowieso nemen Chilenen sneller medicatie bij welk probleem dan ook, dus een prikje kan er dan ook wel bij. De verplichten inentingen zijn gratis verkrijgbaar. Maar als je naar de duurdere ziekenhuizen hier gaat, kun je ook nog allerlei dure varianten op de basis-inentingen krijgen waarvan beweerd wordt dat ze minder bijwerkingen etc. hebben. Wij houden het maar gewoon op het staatsprogramma. Ook andere besmettingen worden heel serieus genomen: zo mag je geen dierlijke en plantaardige producten meenemen naar Chili, op het vliegveld wordt daar scherp op gecontroleerd. Dat geldt ook voor post: een pakketje van mijn ouders met daarin een zak pepernoten is al eens vernietigd. Levensgevaarlijk natuurlijk, die pepernoten! Op de radio bij "De Wereld van BNNVARA" mocht ik er meer over vertellen.…
Chili is net als Nederland helemaal verslingerd aan de mobiele telefoon. Er zijn wel wat verschillen met Nederland: hier bellen en appen ze (nog) meer, ook in het verkeer. Het leven in Chili is wat socialer dan in Nederland: zoals we elkaar hier "live" heeeel veeeel treffen, wordt er ook heeeel veeeel gebeld. Het afstemmen van een zondagse lunch gebeurt bijvoorbeeld meestal in ongeveer 7 lange telefoongesprekken. Mijn schoonfamilie is nog steeds verbaasd over mijn "tiensecondengesprekken" met andere Nederlanders: "Hoi, waar spreken we af, ok, hoe laat, prima, tot dan!". Natuurlijk bel je hier ook even als je op pad gaat, als je er bent en als je weer thuis bent. Veel Chilenen gebruiken daarbij standaard speaker-functie van de telefoon, zodat iedereen meteen mee kan luisteren. Dat zie je ook terug op Whatsapp: veel groepsgesprekken, heeeel veeeel berichten. Als je je telefoon een paar uur niet in handen hebt gehad, ben je zomaar 60 berichten verder. Je komt vooral om in de emoticons, 20 in een bericht is helemaal niet gek. En tja, als je dan achterloopt, dan gebruik je gewoon de voice message functie en kwebbel je in 2 minuten je mening over de voorgaande berichten nog even bij elkaar. Lastig, want je bent er pas na 2 minuten achter dat je het bericht eigenlijk over had kunnen slaan. Bellen en appen achter het stuur is hier natuurlijk ook verboden. De handhaving is echter vrij matig en ook de sociale norm bestaat nog niet echt. Ik zie per dag tenminste 10 personen achter het stuur met hun telefoon in de hand. Levensgevaarlijk natuurlijk, regelmatig zie je auto's tussen twee rijbanen hangen of uitgebreid slingeren. Maar het hangt ook samen met een andere sociale norm: er wordt hier namelijk praktisch altijd opgenomen. Als ik een serieus gesprek met iemand heb, dan druk ik een telefoontje weg. Maar hier kun je een lang gesprek gerust in 4 etappes doen, omdat er tussendoor drie keer telefoon is. Ik gebruik hier ook de nodige apps, die ik in Nederland niet gebruikte. Allereerst Waze, de telefoonversie van de TomTom. Die is hier broodnodig, want vanwege de drukte in Santiago, zelfs met veranderende verkeersrichtingen in straten tijdens de dag, rijd je eigenlijk altijd met navigatie aan. Opmerkelijk genoeg werkt Waze met gebruikersinput, de app vraagt dus constant of er een file is, of er inderdaad een auto met pech staat... weer een reden achter het stuur aan je telefoon te zitten dus. We gebruiken hier meer apps voor vervoer: bijvoorbeeld de Bus Checker, die laat zien wanneer de bus komt. De meeste bussen rijden hier namelijk niet op een tijdschema, je gaat naar de halte en je hoopt dat de bus snel komt. Daarnaast heb je de "Aire Santiago"-app, die informatie geeft over de smog-situatie. Belangrijk, want als er veel smog is mogen auto's met bepaalde kentekens de weg niet op. Ook hebben we met Easy Taxi en Safer Taxi maar liefst twee legale alternatieven voor Uber. Voor het bestellen van eten hebben we maar liefst vier opties: Uber Eats, Rappi, PedidosYa en Glovo. Via hen kun je eten, drank, boodschappen, eigenlijk werkelijk alles thuis laten bezorgen. En omdat deze vier allemaal heftig op zoek zijn naar marktaandeel vliegen de aanbiedingen je om de oren. Twee donuts voor 40 eurocent inclusief bezorging, twee voor de prijs van één op alle menu's, etc. etc.. Je kunt er bijna niet meer tegen koken. Op de radio bij "De Wereld van BNNVARA" mocht ik er meer over vertellen.…
Deze week was de week van bisschoppen, presidenten en wegenbelasting. Eigenlijk allemaal verhalen met een langere historie. Allereerst de bisschoppen: die liggen nog steeds onder vuur omdat ze misbruikgevallen in de katholieke kerk onder het tapijt zouden hebben geveegd. Dit keer was het verhaal nog wat vreemder: het ging om een priester die een 40-jarige man zou hebben gedrogeerd en verkracht in de belangrijkste kathedraal van Chili. De man heeft dit toen bij de biecht verteld aan Ricardo Ezzati, tot zeer recent de aartsbisschop van Santiago. Ezzati reageerde hierop door de man te vragen vooral te bidden voor de priester, heeft hem 30.000 pesos (40 euro) gegeven en gevraagd verder zijn mond erover te houden. Bij het onderzoek naar dit geval beriep Ezzati zich vervolgens op zijn zwijgrecht. Het zal jullie niet verbazen dat de positie van de beste man volstrekt onhoudbaar werd, hij is dus ook ontslagen en vervangen door Aós Braco. Helaas duiken er ook meteen weer beschuldigen op over deze man, dus deze toestanden zijn nog lang niet ten einde. Iedereen hier is er ontzettend klaar mee, zelfs priesters: een groot aantal begon zondag de mis met het voorlezen van een brief, waarin stond dat zij hopen dat alle misdragingen worden opgespoord en zo streng mogelijk gestraft worden, omdat ze zich kapot schamen. Prachtig statement! Ook de presidenten van Zuid-Amerika waren in het nieuws: gezien de toestanden in Venezuela, lid van de UnaSur (zeg maar de Zuid-Amerikaanse EU), hebben de andere presidenten nu bedacht om dan maar een nieuw clubje te beginnen waar Venezuela niet inzit: De ProSur. deze week werden in Chili de papieren getekend. Nu zijn alle presidenten hier momenteel wat rechtse jongens, maar de Braziliaan Bolsonaro is toch wel de sterspeler van het gezelschap. Hij knoopte er ook meteen een staatsbezoekje aan Chili aan vast, hoewel het gebruikelijk is dat hij eerst naar Argentinië gaat. "Op z'n Trumps" gaat hij dus meteen als een olifant door de porseleinkast en staan de verhoudingen hier meteen verder op scherp. Gezellig! En dan de wegenbelasting: de zomervakantie is net voorbij, bij veel Chilenen is de portemonnee leeg en nu zitten we in de gevreesde maand maart: het is betalen geblazen! Eerst en vooral de schoolkosten: niet alleen het zeer hoge schoolgeld moet nu betaald worden, maar ook de schooluniformen en zelfs hele pakketten met schriften, pennen etc. En daarbij komt dan nog de wegenbelasting, die hier ook jaarlijks betaald wordt. Je krijgt je "rijvergunning" bovendien pas als alle openstaande boetes betaald zijn en de APK geldig is. Wie niet helemaal bij was heeft dus met wegenbelasting, boetes en reparaties een beste kostenpost deze maand. Overigens mag je de wegenbelasting hier bij iedere gemeente betalen, dat hoeft niet in je eigen gemeente. En aangezien het de grootste bron van inkomsten is voor gemeenten, proberen ze je deze maand allemaal te verleiden om de zaken bij hen te regelen. Dat kan makkelijk bij een kraampje langs de weg, soms zelfs middenin de nacht, alles voor de klant! Na deze maand is dat helaas weer over en mag je voor je ID-kaart gewoon weer op kantooruren in de rij gaan staan. We genieten er dus nog maar even van! Op de radio bij BNNVARA GAAN! mocht ik er meer over vertellen.…
De stroomvoorziening in Chili mag je best bijzonder noemen: alles hangt hier letterlijk met kabeltjes aan elkaar. Of dat tot veel problemen leidt, hangt vooral af van de wijk waarin je woont. In Las Condes, waar wij wonen, zijn weinig stroomstoringen. In de 3 jaar dat we hier nu wonen hebben we er zo'n twee meegemaakt. Die duurden meestal maar een half uurtje, dus dat valt mee. Dat is eigenlijk een wonder als je naar de elektriciteitskabels kijkt: die lopen hier allemaal bovengronds, op palen, met een losse kabel naar ieder huis. Je krijgt het idee dat het allemaal zo bij elkaar geknutseld is, maar het werkt eigenlijk wonderlijk goed. Toch gaat het ook wel eens mis, bijvoorbeeld in juli 2017, toen het hier voor het eerst in zeven jaar weer eens sneeuwde. Dan vallen er natuurlijk snel wat boomtakken op kabels en is het meteen goed mis: er zaten toen 350.000 mensen zonder stroom en in sommige gevallen heeft het 6 dagen geduurd voordat de kabels hersteld werden. Op dat moment merk je in welke wijk je woont, want natuurlijk waren de armere wijken daarbij weer het laatst aan de beurt. Ook sommige supermarkten zaten dagenlang zonder stroom, zodat ze al hun vriesartikelen konden weggooien. Het goede nieuws is dat ze die schade met succes hebben verhaald op het energiebedrijf. Dus vermoedelijk helpt dat om bij de volgende stroomstoring wat sneller op te treden in de hele stad. Zelf hebben wij weinig last gehad van de stroomstoring, want net dat weekend zaten wij 2.000 kilometer noordelijker aan het strand. Helaas hebben wij dus ook de enige sneeuwval in Santiago in zeven jaar gemist. Hopelijk hoeven we niet nog zeven jaar te wachten voor het weer gaat sneeuwen, want het leverde prachtige plaatjes op! Op de radio bij "De Wereld van BNNVARA" mocht ik er meer over vertellen.…
Bienvenido a Player FM!
Player FM está escaneando la web en busca de podcasts de alta calidad para que los disfrutes en este momento. Es la mejor aplicación de podcast y funciona en Android, iPhone y la web. Regístrate para sincronizar suscripciones a través de dispositivos.